नामै खलासी 

दाइ रोक्नुस न!……………………। बानेश्वर को जाम को के कुरा गराई भो र,सधै जस्तै म बानेश्वर देखि पुरानो बसपार्क जादै थिय,सायद यी ड्राइभर खलासीहरु  तेसै यो उपमा पायका  होइनन सम्मान गरेर  दाइ रोक्नुस न भने तर टेडो नजर लगाउदै झन कुदायो।मन मनले भने  यदि त्यो ड्राइभर खलासी मात्र गाडिमा नभयर  मेरो अगाडि भैदियको भय मुर्दार ले सित्तैमा लैजान  जस्तो गाडी नि रोक्दैनस  भन्ने थिय होला। मन मन ले गालि गरे.तर न त गाडी नै रोकियको थियो न त मैले गालि नै गर्न पाय ….  सायद  अति ब्यस्त हुने भयर होला त्यो रोडमा मान्छे र गाडि बराबर जस्तो देखिन्थे,तर खालि गाडि  भेट्न भने एक युग तपस्या गरेर आय पनि भेट्न गारो पर्थ्यो,अझ कति चोटी त कुर्नु सम्म कुर्यो अनि पाय पनि जति हिडेर जान समय लाग्छ त्यो भन्दा बडि  समय लाग्ने पुरै चमेरे सिटमा बसेर अझ  पैसो नि  तिरेर …… भन्दा  न भंन्दै एउटा ठिमी -बसपार्क वाला हाइस  आयो र रोक्यो पनि मात्र  एक  हातको  इसारामा,,,,,,म पनि के कम हत्त न  पत्त चढे ,सधै जस्तै त्यो दिन पनि लाग्यो म आज पनि सगरमाथा नै चड्दै छु, पुरै फुर्ति का साथ चढे,चड्दा नचडदै नौलो अनुभब भयो अनि मन मनै  सोचे आज मेरो  बिशेस रहेछ किन भने आज  माइक्रो चड्दा नै खालि सिट  पाय कारण थियो म  चड्दा चड्दै एक जना झरेको थियो,गाडी  प्याक नै भयपनी म सिटमा बसिहाले, बस्दा बस्दै मेरो नजर त्यो केटो जसलाई खलासि भन्छ यो समाज मा पुग्यो जसले म चड्दा देखि नै नियालिरहेको रहेछ,अथवा मैले हेर्दा उसले नि मलाइ नै हेर्यो तर हाम्रो नजर भनेजुध्यो ……. म उसलाई नजर नै नलगाय जसरि बसे  म कानमा हेडफ़ोन लगायर बसिरहे गित सुने पनि नसुने पनि हेडफ़ोन छोड्ने कुरै थियन,,,, घरि घरि उसलाई हेर्थे तर जतिबेला म उसलाई  हेरेको हुन्थे उसले पनि मलाइ नै हेरेको हुन्थ्यो हुन त त्यो झ्याल वाला कथा  जस्तै लाग्न सक्छ,तर खासमा उसले मलाइ हेरेको नै थियो मेरो बिचारमा। मान्छे हेर्दा खलासी हुने खालको थियन तर पनि खलासी भन्या खलासी नै हुन नि,दाउ मिल्यो कि चान्स मार्ने खालका यसो मिल्यो भने केटि संग टासियर उभिन्थ्यो उ पनि तर  म भने आफ्नै तालमा बसे नदेखेको झैँ गरेर ,गाडि हिडेको कि रोकियाको भनेर  छुटाउनै गारो हुने थियो जामले गर्दा माइक्रो ठ्याक्कै रोकियको थियो। सायद माइतिघर को थियो होला जाम तर   बबरमहल भन्दा ओर सम्म थियो।मान्छे सबै हतारमा थिय तर म भने आज  हतार नभयको जस्तो गरि टोलायको थिय वा केहि सोचिरहेको थिय म झल्यास्स भय जब गाडिले ट्वा ट्वा हर्न  लगायो …… नाम सोध्न मन लाग्यो तर सोध्न सकिन,,, नाम  थाहा भयन नत्र नामले नै  बोलाउथे होला र चिने जसरि बोल्थे तर यस्तो हुने कुरै थियन किन किन मलाइ खलासी भाइ दाइ  सम्बोधन गर्न  र बोल्न मन लागेन तर मन नै अमिलो हुने गरि एउटाले पछाडिबाट खलासी भाई  बबरमहल छ है भन्यो,, सोचे यदि भाइ पनि भन्नु छ भने किन खलासी पनि साथमै जोड्नु ,मान्छे को बाध्यता अनि के के पर्दो रहेछ हेर्दा ठुलै मान्छे हुने जस्तो छ तर माइक्रो ड्यापड्याप गर्दै हिड्या  छ उसको पनि त मन होला जुन अरु आफु समानका ले गर्दै हिडेका हुन्छन कलेज जाने सफा लुगा लगाउने ,हाम्रो समाज नै त्यस्तै भयर पनि  त होला जसले गर्दा उ आफैले गरेको कामलाई आफैले हेला गर्ने ,त्यसैले होला सायद उसले पनि राम्रा कपडालाई कुनै महत्व नदियार त्यस्तो बनायको अनि आफु पनि त उस्तै देखियको थियो जस्तो आफुले लगायको कपडा देखियको थियो। खलासी खासमा एउटा पद नै हो तर त्यो पद भन्दा कति नराम्रो सुनिने  हाम्रो सोचाइले नि होला बारम्बार हाम्रो समाजमा सुनिने त्यो सब्द जसरि नराम्रो बनाइयो हाम्रा दाइ दिदि आमा बाबा अनि काका काकी हरुले तँ त खलासी नै हुने भैस  यो चालाले भन्ने भयर होला यो खलासी त काम नै नलाग्ने पेसा होइछ भन्ने ,त्यहि सब्द मेरो भाइलाई बाबा ले भन्दा सामान्य लाग्थ्यो तर आज कति नराम्रो।बल्ल तल्ल जाम खुल्यो तर उसले अझ नि भन्दै थियो कराउदै थियो आफ्नो पेशा जनाइरहेको  थियो सुन्धारा,आर.एन.ए.सि. बसपार्क भन्दै  अनि बेला बेला भन्थ्यो अगाडि झर्ने कोइ छ भय अगाडि आउनु है,हिजो अस्ति चड्दा देखेको अनि भोगेको खलासी को ब्यवहार अनि  आज देखेको उसको ब्यवहार कति फरक थियो म सोचिरहेको थिय।  माइतिघर कट्यो अनि ढोका बन्द गरेर ल सबैले भाडा निकालौ है भन्दै पछाडी हिड्यो म पुन सोचाइमा परे आज किन  भाडा अगाडिबाट उठायन?म संग माग्न अप्ठेरो लगेर होला मैले यस्तै  सोचे! सायद म जे सोचेको थिय उसले नि त्यहि सोचेर  होला पछाडिबाट भाडा उठायको तर भाडा  उठाउदै म भय निर आयछ अनि मलाइ भन्यो खै भाडा निकाल्नु !म झस्किय अनि भन्न नहुने कुरा भनेछु 'मैले नि दिने र 'उ अक्क-मक्क  मा पर्यो छेउमा बसेको केटोले ट्वा परेर हेर्यो,हुदा हुदा ड्राइभर  दाइले नि पछाडी फर्किय,उ झर्कियर  भन्यो किन को हो र तपाइँ भाडा  नदिन लाई म केहि बोलिन र  खुरुक्क पैसा निकालेर साथमा परिचय पत्र पनि दिय मेरो चाहना उसले मेरो नाम थाहा पाओस अनि कुनै बेला भेट्यो भने मेरो नामैले सम्बोधन गरोस अनि म उसको नाम पनि सोध्न सकु अनि खलासी भाइ दाइ होइन नामैले बोल्न पाउ ,,उसले कार्डमा नाम पढेछ  अनि मेरो नाम सम्बोधन गर्यो सुस्तरी जुन उ भन्ने मान्छे अनि म  जसले सुन्नु पर्ने हो २ जनाले मात्र सुएउ म खुसीले गदगद भय लाग्यो मेरो नाम कसैले स्वर्ग बाट सम्बोधन गर्दै छ ,,माइक्रो बसपार्क पुग्यो अनि रोकियो म भने सोचिरहे उसको नाम के होला उसले त मेरो नाम थाहा पायो तर उसको,,,, मैले  आशा  गरे उस्ले नै आफ्नो नाम मलाइ सुनाउने छ मेरो नाम खलासी होइन फल्नो हो।  तर जुन म सोचेको थिय त्यो भयन उसले नाम नि भनेन अनि मैले सोधिन पनि,,,, मात्र सोचे र आफैलाई  सोधे कतै उसको  नाम नै खलासी त होइन?                                    

photo:google 

                                                                                                                   राम प्रसाद बस्याल
                                                                                                                   २०७१/०४/०३